En alweer een toepassing van storytelling. Confronteren. De titel van deze blogpost had ‘Storytelling als duizenddingendoekje (deel 2)’ moeten zijn. Maar dat vond ik saai. Ik heb namelijk in de tussentijd een missie voor mezelf gevonden. Confronteren.
Het kwam door een vraag die de programmadirecteur organisatieontwikkeling stelde. Wat ik van hem weet is dat hij graag van de gebaande paden af gaat. Een man naar mijn hart dus. Eind januari had ik een gesprek met hem over storytelling. “We hebben het de hele tijd over van buiten naar binnen werken,” zei hij, “maar hoe maak je dat nou concreet?” Mijn reactie lag voor de hand: door verhalen naar binnen te halen natuurlijk.
De manager, vanzelfsprekend
Na afloop van het gesprek liep ik richting de uitgang van het stadhuis. Bij de liften hing een poster over een of andere ‘inspiratiebijeenkomst’. Die zette me aan het denken. Hoe gaat het nu: je organiseert een bijeenkomst voor collega’s en gaat eens nadenken over het programma. Wie zijn de sprekers? De betreffende manager natuurlijk. Uiteraard. Vanzelfsprekend. En oh, laten we ambitieus zijn en kijken of we er een bestuurder bij kunnen krijgen. Als dat lukt zijn we apetrots: een bestuurder als spreker betekent dat je onderwerp belangrijk is en dat betekent natuurlijk ook dat je zelf… och laat maar.
Maar zeg eens eerlijk: hoeveel lol beleven medewerkers er
aan om altijd maar te luisteren naar een manager of bestuurder? Superleuke
mensen hoor, daar niet van, maar het zijn vaak weinig persoonlijke en soms
irritant blije spreekbeurten die ze houden. Gelukkig gaan collega's aan de slag
met managers om ze verhalender te leren spreken. Communicatieadviseurs kunnen
zich laten trainen om die managers te coachen. Top. Ik doe mee.
Reality check
Maar ik wil méér, extremer, radicaler, alles anders. Denk
Maagdenhuis. We moeten af van die reflex om altijd maar managers en bestuurders
en – vooruit – af en toe een collega aan het woord te laten. De Echte Verhalen
willen we, van Echte Mensen. Een inspiratiebijeenkomst voor medewerkers van
Inkomen? Zet er een paar bewoners neer die vertellen hoe het is om te leven in
armoede. Sessie over de drie decentralisaties voor de collega’s van Zorg? Laat
een paar mantelzorgers of mensen met een beperking ons maar eens een reality check
geven. Zo’n kennisdag over de toekomst van de stad, hopelijk staan daar ook een
bewoner, een toerist en een expat.
Griezelig
Confronterend? Om degene voor wie jij beleid maakt eens in
de ogen te kijken? Zeker. Verwarrend? Omdat zo’n verhaal allerlei informatie
oplevert die niet netjes in onze hokjes past? Ook waar. Maar moeilijk? Nee, dat
niet. De reden waarom we het tot nu toe nauwelijks doen is volgens mij niet
omdat het moeilijk te regelen is, maar omdat we het eng vinden. Zoals ‘burgers’
vaak een onberedeneerbare afkeer van ambtenaren hebben, vinden veel ambtenaren
– vooral zij die niet dagelijks contact met ‘buiten’ hebben – bewoners
eigenlijk ook maar griezelig. Tijd om over onze schaduw te stappen en gewoon
naar ze te gaan luisteren. Letterlijk.
Deze blog verscheen op 4 maart 2015 op het intranet van de gemeente Amsterdam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten