Story listening

Story listening

maandag 26 augustus 2019

Iets met goedkoop blijkt duurkoop


Bij story listening blijft voortschrijdend inzicht een dingetje. Nu weer een heel praktisch nieuw inzicht: over het filmen van het verhaal. Tot nu toe de grootste (of eigenlijk de enige) kostenpost was steeds het inhuren van een filmer. Een paar honderd euro ben je toch wel minimaal kwijt voor een redelijke registratie die je zonder gêne kunt delen.

Dat kan toch nóg goedkoper, dacht ik. Met die handige smartphones van tegenwoordig. Bij de gemeente Amsterdam heeft ook nog eens iedereen een iPhone, niet het nieuwste model, maar toch, je kunt er best heel aardig mee filmen. Zelf filmen, niet doen natuurlijk. De verteller wil graag contact met je kunnen houden, en een schermpje daartussen helpt bepaald niet. Weet je wat, ik vraag een collega om te filmen met haar telefoon, dacht ik laatst. In een zaal met driehonderd man.

Schokkerige vlek
Heel technisch onderlegd ben ik niet, bleek maar weer. Want het eindresultaat was een waardeloos prul. Mijn collega zat op een stoel vooraan, dat wel, maar doordat de verteller over het brede podium heen en weer liep, en mijn collega moeilijk ook heen en weer kon gaan lopen voor de neuzen van de mensen op de eerste rij, verdween de verteller op de film geregeld in de verte. Zoemde mijn collega wanhopig in, dan werd de verteller een schokkerige vlek. Wat je nodig hebt, is een fatsoenlijke camera, op een statief, die mooi in kan zoomen als de verteller wat verder weg staat.

Gekuch en geschuifel
Waar ik al helemaal niet aan gedacht had, was het geluid. De telefoon van mijn collega registreerde eenvoudigweg het omgevingsgeluid. Niet alleen het verhaal over de zaalspeakers dus – wat ook al niet te best overkwam – maar ook het gekuch en geschuifel van het publiek. Hoe gegrepen ze ook zijn door een verhaal, driehonderd mensen maken altijd geluid. Een professionele filmer ‘prikt in’ op de geluidsinstallatie en neemt zo rechtstreeks het geluid uit de microfoon op. Alsof de verteller naast je staat.

Dat beknibbelen op de film, dat heb ik dus één keer geprobeerd. En daarna heb ik gewoon mijn vaste filmer weer gebeld. Ik heb hem niet durven vertellen van mijn episch mislukte poging om hem weg te bezuinigen.