Story listening

Story listening

donderdag 22 oktober 2015

Bereik is één, aandacht is alles



Waarom storytelling? Ik moet toegeven: het duurde bij mij ook even. Weer zo’n trendy (sic) Engelse term. Associaties met sprookjes, ‘er was eens’, drongen zich op. Dat genre binnen storytelling, dat van de fabels, metaforen en fantasieverhalen, spreekt me nog steeds niet aan. De bejubelde dierenverhalen van Toon Tellegen? Ze doen me niets. 

Een verhaal moet echt en persoonlijk zijn, dat is nou juist de kracht. Compleet met zinloze details, zijpaden, gehakkel. Hoe minder gelikt, hoe beter. Want dat maakt het publiek bereid om zich open te stellen. De boodschap komt ongefilterd binnen. 

Bent u geraakt? 
We meten als organisatie onze middelen vaak op bereik. Harde cijfers: oplage, aantal brievenbussen, kijkcijfers. Soms doen we zelfs onderzoek, met vragen als: “Kijkt u dit programma a) vaak b) soms c) nooit.” Of: “Leest u van dit blad a) alles b) een deel c) niets”. Nuttige informatie, maar wat we niet weten is met hoeveel aandacht onze boodschap gelezen of gehoord is. Hoe is het binnengekomen? “Ben u geraakt a) nee b) een beetje c) in het hart.” 

‘Illustreren’ 
Dat is wat van storytelling een categorie op zichzelf maakt: de aandacht die verhalen bij de lezer of toehoorder oproepen. Elke krant weet dit. Nieuwsfeiten en ontwikkelingen worden vrijwel altijd ‘geïllustreerd’ door een persoonlijk verhaal, als opening of in een kadertje. Maar het woord ‘illustreren’ doet deze verhalen tekort: ze brengen het nieuws of het achtergrondartikel tot leven. De verteller zorgt voor de werkelijke verbinding met de lezer of de toehoorder. Vandaar dat verhalen vaak de boel overnemen: dan verdwijnt de analyse naar een kader en wordt de persoonlijke ontboezeming de hoofdmoot van het artikel. 

Zwerfhond Pipo 
Goede-doelenorganisaties begrijpen het effect van verhalen als geen ander. Lees het hartverscheurende relaas van zwerfhond Pipo of kindbruidje Armina en hopla, daar gaat weer een donatie de deur uit. Dat betekent dat verhalen niet alleen raken, maar ook tot actie kunnen aanzetten. Daarmee kunnen ze een antwoord zijn op een van de moeilijkste uitdagingen die we in ons vak kennen: gedragsbeïnvloeding. 

Snikken 
Ik heb het ook gemerkt in de verhalenbijeenkomsten die ik organiseerde in Amsterdam Zuidoost. De intensiteit van de aandacht is ongeëvenaard. Toen de directeur van een basisschool het schrijnende verhaal van een kansarme leerlinge vertelde, zaten ambtenaren te snikken in de zaal. Na afloop werden de agenda’s getrokken om een afspraak te maken en te praten over een oplossing. We wilden helpen, en wel direct.

Probeer dat maar eens met een Prezi. Bereik is één, aandacht is alles. 

Deze blog verscheen op 6 oktober 2014 op het intranet van de gemeente Amsterdam.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten