Story listening

Story listening

vrijdag 23 oktober 2015

De verteller als jukebox


Laatst belde een collega me drie dagen voor een bijeenkomst op: “Zeg, jij gaat toch iets vertellen over live storytelling? Kan je dan niet leuk een storyteller meenemen die een verhaal vertelt?” Eh. Nee. 

Met de voorbereiding van een live verteld verhaal begin je minimaal twee weken van tevoren. Eerst het verzoek, mensen moeten aan het idee wennen. Dan het eerste gesprek, liefst bij de verteller thuis: wie is je publiek, wat wil je aan die mensen vertellen en hoe bouwen we je verhaal op? Hoe vat je wat je wilt zeggen in twee of drie complete ‘beelden’ van gebeurtenissen, zodat de luisteraar het gevoel krijgt erbij te zijn geweest? 

Oefenen 
Als dit deel vlot gaat kan je tijdens het eerste gesprek al een keertje oefenen. Dan het tweede gesprek, de puntjes op de i. Wat is je openingszin, wat is je slotzin, lopen de overgangen tussen de beelden soepel? Het geheel uitspreken met de timer erbij: het duurt altijd te lang, snoeien, weer uitspreken, wat kan je nog verbeteren aan je toon, mimiek of lichaamstaal? Soms nog een derde gesprek, liefst op locatie, met de andere vertellers erbij, zodat ze elkaar feedback kunnen geven. 

De ‘uitvoering’: altijd spannend, voor mij maar vooral voor de verteller zelf. Zal het goed gaan, zal het publiek luisteren en ook echt ‘horen’ wat je te zeggen hebt? Na afloop de mengeling van opluchting en trots en – als alles goed gaat – de mooie gesprekken met mensen die geluisterd hebben, gesprekken van herkenning en steun. 

Alweer? 
Een verteller is geen jukebox waar je een muntje in gooit en hij gaat het gewenste liedje afdraaien. Een live verhaal heb je niet ‘op de plank liggen’ om op elk gewenst moment tevoorschijn te kunnen trekken. Het is een uniek moment dat zich eigenlijk niet laat herhalen. In het begin dacht ik dat ook: oh dat was zo’n prachtig verhaal, die ga ik weer vragen. Maar als ik dan belde, was de verbaasde reactie: alweer? Een tweede keer wilde de verteller dan soms nog wel maar dan voelde ik al: die moet ik echt niet nog een keer vragen. 

Het is even wennen voor de communicatieprof: een middel dat je niet volledig naar je hand kunt zetten en niet eindeloos kunt reproduceren. We kennen de websites, de nieuwsbrieven, de flyers. Heerlijk plooibare middelen, doen gewoon wat je zegt. Bij live storytelling draait alles om het vertrouwen tussen de verteller en de begeleider. Er is geen sprake van hiërarchie, de verteller doet mij een plezier door zijn of haar verhaal te vertellen op mijn bijeenkomst. En ik doe op mijn beurt de ander een plezier door een podium en begeleiding te bieden.

Redding 
Onze redding is dat het aantal nieuwe vertellers en nieuwe verhalen eindeloos is. Je moet alleen bereid zijn om elke keer weer opnieuw te beginnen en accepteren dat twee weken werk in vijf minuten voorbij is. En wil je een mooi verhaal per se nog een keer laten horen? Dat doe je dan gewoon door elk verhaal te filmen. Want zo’n filmpje, daar kan je me wél drie dagen van tevoren om vragen. 

Deze blog verscheen op 1 april 2015 op het intranet van de gemeente Amsterdam.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten