Story listening

Story listening

vrijdag 23 oktober 2015

Een onverwachte bijwerking



In het begin was ik een beetje bang voor Priscilla. Zo’n stoere, Antilliaanse tante die haar afkeuring zo nodig laat blijken met hoog opgetrokken wenkbrauwen en een welgemeende tjoerie. Later zag ik haar kwetsbare kant. En van alle mensen die ik tot nu toe heb gecoacht bij het vertellen van hun verhaal, heeft zij op mij de meeste indruk gemaakt. 

Ik leerde Priscilla kennen tijdens een interview voor de stadsdeelkrant. In de spoelkeuken van een verpleeghuis in Reigersbos noteerde ik haar verhaal van jong moeder worden, werkloosheid en nu de weg omhoog, via vrijwilligerswerk hopelijk richting betaald werk.

Goed voorbeeld 
Haar verhaal illustreerde voor mij perfect de impact van de aanpak focuswijken – het stimuleren van vrijwilligerswerk als opstapje naar werk is een van de vele projecten binnen die aanpak. Vandaar dat ik haar weer belde, toen ik een paar maanden later op zoek was naar sprekers voor de True Tori’s, de verhalenvoorstelling die ik organiseerde voor op het Kwaku zomerfestival. 

Delen van ervaringen 
Tot mijn stomme verbazing zei ze ja, net als de andere sprekers die allemaal – zonder enige podiumervaring – bereid waren hun privézaken te delen met een tent vol wildvreemden. Puur uit motivatie om anderen te behoeden voor de stomme fouten die ze zelf gemaakt hadden. 

Meer aan de hand
Zo ook Priscilla: tijdens het eerste voorbereidende gesprek bij haar thuis – de breedbeeldtelevisie bleef aan, haar dochters moesten op hun kamer blijven – vertelde ze dat er meer aan de hand was. Op haar achttiende had ze torenhoge schulden gemaakt waar ze nu, tien jaar later, nog steeds niet uit was. Ze wilde anderen waarschuwen om niet in dezelfde valkuil te vallen. 

Vertrouwen 
In de gesprekken die volgden – de voorbereiding van live storytelling is arbeidsintensief – leerde ik haar beter kennen. En zij mij. Dit soort gesprekken moeten geen eenrichtingsverkeer zijn. Door ook iets van jezelf te laten zien, verdien je het vertrouwen van de ander. We vonden overeenkomsten: allebei twee kinderen, van ongeveer dezelfde leeftijd, dus het ging óók over ongehoorzaamheid, schoolkeuze en tanden wisselen. 

Aanmoedigen en bevestigen 
Bij het oefenen van haar verhaal schoot Priscilla regelmatig in de giechel: “Ik vind het zo moeilijk, moet ik het echt doen?!” En toch weer door. Ik hoefde haar niet over te halen. Aanmoedigen en bevestigen was voldoende. Op de dag zelf – een warme zomerdag in het Bijlmerpark – liep het zweet over haar gezicht. Van de hitte maar vooral van de zenuwen. 

Onverwacht effect 
En toch klom ze op dat podium, deed haar verhaal, met maar af en toe een giechel. Over tienermoederschap, over werkloosheid én over haar schulden. En hoewel het doel van zo’n voorstelling is om het publiek te inspireren en activeren, blijkt het vertellen ook een onverwacht effect op de spreker zelf te hebben. Want na afloop zei Priscilla tegen me: “Zo heeft mijn familie me nog nooit gezien! Ik wist niet dat ik dit kon.” 

Deze blog verscheen op 5 februari 2015 op het intranet van de gemeente Amsterdam.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten