Ik leerde Priscilla kennen tijdens een interview voor de stadsdeelkrant. In de spoelkeuken van een verpleeghuis in Reigersbos noteerde ik haar verhaal van jong moeder worden, werkloosheid en nu de weg omhoog, via vrijwilligerswerk hopelijk richting betaald werk.
Goed voorbeeld
Haar verhaal illustreerde voor mij perfect de impact van de
aanpak focuswijken – het stimuleren van vrijwilligerswerk als opstapje naar
werk is een van de vele projecten binnen die aanpak. Vandaar dat ik haar weer
belde, toen ik een paar maanden later op zoek was naar sprekers voor de True Tori’s, de verhalenvoorstelling die ik organiseerde voor op het Kwaku zomerfestival.
Delen van ervaringen
Tot mijn stomme verbazing zei ze ja, net als de andere
sprekers die allemaal – zonder enige podiumervaring – bereid waren hun
privézaken te delen met een tent vol wildvreemden. Puur uit motivatie om
anderen te behoeden voor de stomme fouten die ze zelf gemaakt hadden.
Meer aan de hand
Zo ook Priscilla: tijdens het eerste voorbereidende gesprek bij
haar thuis – de breedbeeldtelevisie bleef aan, haar dochters moesten op hun
kamer blijven – vertelde ze dat er meer aan de hand was. Op haar achttiende had
ze torenhoge schulden gemaakt waar ze nu, tien jaar later, nog steeds niet uit
was. Ze wilde anderen waarschuwen om niet in dezelfde valkuil te vallen.
Vertrouwen
In de gesprekken die volgden – de voorbereiding van live
storytelling is arbeidsintensief – leerde ik haar beter kennen. En zij mij. Dit
soort gesprekken moeten geen eenrichtingsverkeer zijn. Door ook iets van jezelf
te laten zien, verdien je het vertrouwen van de ander. We vonden
overeenkomsten: allebei twee kinderen, van ongeveer dezelfde leeftijd, dus het
ging óók over ongehoorzaamheid, schoolkeuze en tanden wisselen.
Aanmoedigen en
bevestigen
Bij het oefenen van haar verhaal schoot Priscilla regelmatig in
de giechel: “Ik vind het zo moeilijk, moet ik het echt doen?!” En toch weer
door. Ik hoefde haar niet over te halen. Aanmoedigen en bevestigen was
voldoende. Op de dag zelf – een warme zomerdag in het Bijlmerpark – liep het
zweet over haar gezicht. Van de hitte maar vooral van de zenuwen.
Onverwacht effect
En toch klom ze op dat podium, deed haar verhaal, met maar
af en toe een giechel. Over tienermoederschap, over werkloosheid én over haar
schulden. En hoewel het doel van zo’n voorstelling is om het publiek te
inspireren en activeren, blijkt het vertellen ook een onverwacht effect op de
spreker zelf te hebben. Want na afloop zei Priscilla tegen me: “Zo heeft mijn
familie me nog nooit gezien! Ik wist niet dat ik dit kon.”
Deze blog verscheen op 5 februari 2015 op het intranet van de gemeente Amsterdam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten