Story listening

Story listening

dinsdag 27 oktober 2015

Soms zit het mee, soms zit het tegen


Iedereen die met me gewerkt heeft, weet het: ik ben een control freak. Het liefst doe ik in een project alles zelf: onderzoek, strategie en uitvoering. Tot en met de laatste dubbele spatie uit een drukproef halen. Live storytelling is voor mij dan ook een belangrijke oefening: leren loslaten. 

Vorig jaar had ik zeven sprekers gevonden voor een live vertelevenement: gewone mensen uit de focuswijken in Zuidoost, die over hun verschillende levenservaringen zouden vertellen. Het was nogal een monsterproductie (vooral voor control freaks die alles zelf willen doen...). Maar de voorbereiding verliep goed en tot een week van tevoren ging alles min of meer volgens planning. 

Toen kreeg ik een sms'je van een van de vertellers, een jonge ondernemer: 'Ja, ik vind het niet meer zo interessant, ik doe toch maar niet mee.' Oei. Zijn naam en foto stonden op de flyer die al overal verspreid werd, hij kon niet zomaar afhaken. Maar ik kon me nergens formeel op beroepen. Dit zijn mensen met wie je geen contract hebt, ze zijn nergens aan gebonden. Alles hangt af van hun goeie wil en de waarde die ze toekennen aan de relatie die je als begeleider inmiddels met ze hebt opgebouwd. 

Emotionele chantage 
Het bericht dat ik terugstuurde vergde daarom behoorlijk wat denkwerk: enige ferme druk was nodig om hem toch mee te laten doen, maar ik kon me niet permitteren om hem af te schrikken, dan zou ik ongetwijfeld nooit meer iets van hem vernemen. Vandaar dat ik koos voor een vorm van emotionele chantage. Kort samengevat: je brengt mij in de problemen als je niet komt. Maar dan in diplomatieke bewoordingen. Plus de toezegging dat ik er verder niet op terug zou komen. Gewoon komen en zand erover. Om hem niet in verlegenheid te brengen. En hij kwam, vertelde zijn verhaal en had het volgens mij nog naar z'n zin ook. De cadeaubon hielp ook. 

Netje sinaasappelen 
Met een andere verteller had ik minder geluk. Dit was een al wat oudere alleenstaande vrouw met een zwaar leven achter de rug, waarover ze in onvervalst jordanees vertelde. De voorgesprekken liepen steeds verschrikkelijk uit. Ze had zo veel verhalen en was zo blij dat er iemand was die luisterde. Tot ik op een dag, voor de derde afspraak, in de stromende regen tevergeefs bij haar stond aan te bellen. Ook haar telefoon nam ze niet op. Pas een week later kreeg ik een kort sms'je dat ze ziek was geweest. We maakten een nieuwe afspraak maar ook die dag ging de deur niet voor me open. Ik hing mijn netje sinaasappelen aan haar deurknop en fietste onverrichterzake terug naar kantoor. 

Een week en vele onbeantwoorde sms'jes en telefoontjes later moest ik constateren dat het met deze mevrouw niet meer ging lukken. Er was iets gebeurd waardoor ze kennelijk niet meer mee wilde of kon doen. Haar naam en portretfoto stonden prominent op de flyer, maar ik kon haar niet bereiken om haar over te halen om toch mee te doen. Ik moest het op het evenement dus met zes in plaats van zeven vertellers doen. 

Geen anonieme radertjes 
Dat is het onvoorspelbare van live storytelling, je bent afhankelijk van mensen die lang niet altijd gewend zijn om zich aan afspraken te houden. Alles zit 'm in het zo snel mogelijk ontwikkelen van een goede persoonlijke relatie. Iets wat – wat mij betreft – precies past in de nieuwe relatie die aan het ontstaan is tussen burger en gemeente: eentje van meer gelijkwaardigheid, waarbij ambtenaren niet langer anonieme radertjes zijn in een overheidsapparaat (het woord alleen al), maar waarbij we allemaal gewoon mens zijn, met elkaar praten en samen van de stad iets moois proberen te maken. 

Deze blog verscheen op 24 juni 2015 op het intranet van de gemeente Amsterdam.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten